taşrada

                                      

                                         ---- anneme

bugün ne yemek yapsamdayım anne

ellerim düşünüyor senden miras

kızgın yağ telaşını

bölüşüyor aç çocuklar gibi

acıyı dilim dilim doğradığım hükümler

başımı bağladığım yazgı

bana en kadim sayfaların biçtiğidir

yok gibi hem var çırpınışlarda

yüzüm içre dönük

olanın hesaplanması kusursuz

ah şu bilinmezlik

onu ne de seversin

bugün nereye gitsemdeyim anne

sırtımda dövmeli sükûtun sancısı

basamak basamak atlıyorum kendimi

bir arsız vakt kuşanmasında

unutma ne olur çağır beni

utanmaktan usanır bıçağı tuttuğum el

kevgire döner harflerin döküldüğü o kitap

neresinden tutsan ötesi müphem

şüpheyi ve imanı birbirine katan

bir gelin kız karşılaması benimkisi

hep anlamaya doğru boğuk

isyanı dilime gömdüren taassupta

ne olur bari sen anla beni

bugün çok değil biraz ağlamaktayım anne

uzak zaman dönemecinde yatmış

ahir alem sualleri çıkmakta karşıma

anılarım savrulurken yalnızlığa

kalbim hep dışarda savunmasız

doymuş sofralarında aşkın

üzerinden kaç bahar geçtiğidir hazırda

gözlerim kuytuda, bak kuytuda

kaçıncı vuruluşun perdelenmesi gibi yakarışsız

çaresizliğin aritmetiğine sığındığım o kapı

bilmiyorum ki, hiç açılmasa da

sen beni bırakma ne olur

dışarıda bırakma....

Dama

çok bilmişliğinize sıralı onaltı pulu

sürüyorsunuz habire serçe parmağınızla

birbiri üzerinden atlayıp gidecek

çok çocuk aldanışlara

ayni biçimde hareket ediyoruz oysa

kendiliğinden düz

yorgunluğundan uçarı

farkındayım bir buna dayandınız

çok bilmişliğinizi ifşada sekiz sıra el

birbirini damgalıyor en büyük yanılgıda

düz gitmeyeceksiniz belli

pul pul dökülen uçuk aldanışlara

geri dönüşü yok sürgit hamlelerinizin

saldırmaya mecbur

yemeye mahkum

farkındayım, ya siz ne sandınız?

çok bilmişliğinizde mahdut altmışdört kare

kuşatıyor zihnimizi dehşetli sanrılarda

kimbilir bu taş taş eriyişimiz

belli bir yenilgidir soğuk aldanışlara

aynı kaygıyı kovalıyoruz ahşap düzlem üzerinde

oynaması kolay

kazanması zor

farkındayım, ne çabuk damalandınız...

tavaf

ben sana yazıyorum;
kağıdı elinde buruşturmaktan sıkkın bir kadın
okuyor yazdıklarımı
hayat akıyor bir taraftan, her şey olabilir.
kedi kuşu yiyebilir bu sırada,
bulutlar yere inebilir ve hatta şuracıkta parmaklık
ardı sıra avaz avaz diner duyduğum, sodyum klorür marifetiyle.

yaşıyorum!.. içerde doktor;
olup biten beynin kılcal damarlarında dolaşan bir sıvıdan
ibaret bayım, düş ve gerçek...
çıldıran bir salgıdır, cinnet matematik
melankoli anlıyoruz ki tersine kan dolaşımı, aorttan
patlayan bir semptommuş sevgilim, hüzün
bana ne çok yakışan en klinik bir vaka
biliyorum, içerde doktor, dışarıda meryem ana
dışarıda o baş eğik mahzun bakış, beraber
çarmıha gerilecek bir çocuk büyütüyoruz biteviye

yürüyorum, sigara ciğeri tırmalayan tütün rengi hakikat
ciğerinden tükürdüğün kan reel 
çünkü yok doktor, biliyoruz hüzün ciğeri deşmez dış temas
ve bol nikotin olmadıkça, ne yazık...
ölüyorum doktor, kalp durmazsa kaç para adli tıp
beyin ölümü diyor mezara girmek için bildiğimiz tek kapı
oysa ölmüştüm gene bu bahçede bir kış vakti, o zaman
kaç kapı açıldı birbiri ardınca beynim tıkır tıkır tıkı tık… çalışıyor
du.. bakalım derken öldüren öldürdü tırmık tırmık, sonra sonra acıdım
ölüyorum doktor, ölüyüm neden, ölüler kaç kere ölür var mı anotomide
bir satır az kelime şu sorunun cevabı
biliyorum söyleme, sigara süründürür…

yakıyorum... yak abla, sigara süründürür, boş bakış
ilmek ilmek şu dumanın arkasında ne câzip duruyor, bilebilmek
bakışa göz giydirmek desem “münferit vâsıta-i rü’yet” iken görmüyor
baktığın kendisini.
yak abla!.. dört tur daha, meryem ana bu, tavâfa müstahak, “lebbeyk”
en suskun evlâdıdır hakîkatin şu noktada emîn ol, olabilsen
kaç tavaf daha duman duman dağılacak ardında sorulur mu? sordum;
-konuşsaydın be abla, hep duman sızmasın dişlerinin arasından
tur bindiriyorsun gerçeğe biliyorum ama şu incilli madonna, kutsal
meryem anamız kelime doğuracak sırtından... ondan…
“sus be kadın!..”
bunu mu diyorsun? “kelime yarayı kanatan gül dikeni, sürtünme…”
dedi ki: “sen hiç birini kaybettin mi?”
“evet” dedim.
anladı!....
halbuki ben sana yazıyordum…

tennûre

Telefon titreşiyor masada, masa sessiz
masada notlar, unutakalmışım geceyi ve şiiri
bir derviş arıyor. Eteğinde alımlı güllerin sıcağı
döndükçe duâsı Hayy.

kubbede dem çeken, ak bir şiir
mihrabın kucağına yağan yağmur
şimdiye değen tennûresi su,
eteğin ve yağmurun semâsı Hayy.

İlk biat müjdesinde göğe açılan avuç
gölgeleri kucaklayan niyetlerinde.
ne sessiz  çığlıktır çağıran susku evi
çarh döner adım adım,nidâsı Hayy

Kadisiye ne çöldür, ak  İsalar dirilir
simsiyah bir duvarın imtihânı gecede.
çarmıha çarh dönüp kapanıyor tennûre
dört çivi avucunda, esmâsı Hayy.

acı ki bulanık nehirleri ağırlar
kırklanır Nil yeşili geçmişin terekesi
sol eli dervişin saçarken rahmet
başı omuza sürgün, verası Hayy.

döl

Bunlardan önce ah tabii duyulurdu bunlardan önce

Saatlerce                     

Doğudakilerin gibi bir bakışta sabit

Bakılabilirdi nargilenin dumanına

Bir bardağın duruşuna takılıp kalabilirdi insan

Ve masanın üstündeki adsız yazıya

Oysa tarotta bir aşk yıldızı parlamıştı

Çocuğu kucağında sızan o masum kadına

Görülebilirdi, çok yabancı bir sesle

Çok yalancı durumlardan uzak

İpek gibi bir tenin nev-zuhuru

Kandiller uyanmadan henüz daha

Bir meczup gibi çılgın

Ayağı toza bulanmış gezgin bir ruh

Ellerinden kayan zaman konuşup duruyor

Mekanda dinlenen o zarif boşluğa

İşte hayat belki andır gözbebeklerinde kendini bitiren

Ve bir his vardır bunda

Ah, ah, ah…

Zamanın döl yatağında gün ötesi bir yolculuk

Geceyi en derin uykusunda avlayan

Kucağında küllerinden hayat bulan zümrüd-ü anka

Ve çok başka bir doğuş bu yaşanan aşkın hatırına

Merceklere takılan bir resmi çiziyor

O genç kadının avucuna.

dehliz

Mimli geçmiş zamanlarda

Sayılarla beklenen oyunbozan

Elma dersem çık armut dersem çıkma

Oyun bitti artık, arta kalan gerçeklik

Saklambaç oynayan çocukluğum ilişti gözlerime

Hiçliğini saklayamadın gördün mü

Demedim mi ben sana

Hakikatin kılıcı hükümrandır istemesen de

Aradığı nerdedir bilinmez amma

Keşke korkmasaydın onun gibi yaşamaktan

Bak bekliyorum hâlâ

Geçmişle yorulmak beyhude

Vakitler çoktan uçmuş gibi geldi nedensiz

Elma dediğimde çevirirdin gökyüzüne gözlerini

Geçmiş zamanları sayarak

Saklanmak bildiğin, bir anlık göç

Zaman iliklere sinmiş büyük dehliz

Gelen giden yok aslında, biz bunu iyi biliriz.

zâhir

zanlarımız, zihnimizin vasatında
aksak ayak oyunları
ortaçağ portreleri dokunulmazlığında 
beliren soylular köleliliği
çap kurtaran inanmışlık
kadim dinler kadar köklü 
ötekinde beliren huzursuzluk.
nefes için neyse bir suyun yönelişi
ortasında dağıtmaksa sil baştan inşayı
orda zahir, işte kapı, işte yol
steplerinde köleliğin direnişi
bir kadın manifestosu gibi
atlı şamanlara karışan ruh
dokumacı kızlarla hasbihalde
ihtimal yeniden var edecek kendini
yung’ca bir yorum! ilk günah bilinçsiz
anima, evrenin farklı esen besteleri
ve her şey şimdi ve burada oluyormuş gibi
yaşayarak geçecek o uzak ülkeleri
yoldaş Hızır ve dişil bir Musa 
hikmeti olduracak ertelemeden vakti
bilinçte atılan adım, bir dünya 
yaratır diyor şaman bilge.
kadın dokuyor, atlı geçiyor
garip bir göçebe bu kadın
tıpkı herkes gibi 
bir köle gibi
bağlanmış kendinden kendine.


http://www.bachibouzouck.com/index.php?option=com_k2&view=itemlist&task=user&id=1998%3Aak%C4%B1nsibel&Itemid=199&lang=tr