bu fırtına sana ait
ellerim şiddetinde yürüyen
sadece gecede
karanlıkta, aynalarda
birkaç kent daha yıkan
levhalarında unutulmuş
tan ağarmalarında henüz
yaranın kabuğu küllenme öncesi
acının erdemce bilindiği
göğelden ,uludan, hesapsızdan
ellerim ölmekten korkar.
bu uzayış sana ait
gözlerim bekleyişinde;
akan sadece zamanmış gibi
ince saz tutunuşlarda
ve yaşamın kalabalığında
kayıp kent levhalarından
düşen renk kayması.
unuttuğun hep aslında
gözlerin, gözlerimden kaçar.
ait sana bu çırpınış
gölgesinde ümide yattığım
duvar kenarlığı serin.
derince bir kuyuda, tenhalıkta
hiç bilemediğin hâller üstüne
su üstüne yazdığım hayalin
bilemem bu tufanda
neden, hep sadece
uykularımın yalnızlığına doğar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder